...tylko Ten, który daje wzrost – Bóg (Kor 3,7)
Z karierą nie trzeba czekać, trzeba ją robić już dziś. Nie można realizacji swoich wielkich celów życiowych odkładać na później, a zwłaszcza uzależniać działania od spełnienia się jakichś warunków, na które nie ma się wpływu. Kiedyś, gdy wygram w Totolotka, to.. , gdy napiszę taką notkę, że wszyscy oniemieją jak zgnoiłem tego X (lub Y albo Z), to.. , gdy wygram zawody triatlonowe, to.. . To zwykle nic. Wielkie nic! Wszystko ma swój czas, czas zrobienia kariery minął na czekaniu. Nie trzeba czekać, trzeba zaczynać już teraz, o 17:02. O właśnie! Już spóźnienie, zaraz na starcie, już jest 17:03! Ale co robić, gdy tłifter i fejzbuk są już wymyślone? Pieniądze już zgarnęła grupa 2 do trzeciej i pewnie nikomu nie zechce oddać. Talentów nadzwyczajnych nie mam, nie wystąpię w „Szansie na idola”. Jestem raczej fajtłapa i tchórz, nie zostanę strażakiem ratującym ludzi z płonącego wieżowca, a tym bardziej z zimnej topieli. Polityką jednak się brzydzę, zwłaszcza gdy trzeba zaczynać od jej dna i piąć się do jeszcze większego dna. Co robić?! Ratunku, już 17:29!
Gdy samemu jest się takim nieudacznikiem, to może trzeba znaleźć sobie jakiegoś mistrza i ... Ctrl A → Ctrl C → Ctrl V? Najlepiej skopiować karierę światową i zarazem taką, która da się zmierzyć miarą niepodważalną. Miarą dobrą dla czarnych i białych, wierzących i niewierzących, partyjnych i bezpartyjnych, aby nikt nawet nie próbował dyskutować i podważać naszych życiowych osiągnięć. Okazuje się, że nie trzeba daleko szukać, jest osoba, której życie stanowi wzorzec światowej, obiektywnie sprawdzalnej kariery, wzorzec nadający się do natychmiastowego wykorzystania przez każdego, zwłaszcza początkującego karierowicza. Na dodatek, dziedzina w której osiągnęła ta Osoba szczyty światowej popularności to literatura. Dziedzina solidna i sprawdzalna, popularność literata w świecie łatwo jest mierzyć ilością wydań i tłumaczeń, a ostatecznie miara ta i tak sprowadza się do ulubionego miernika wszystkich karierowiczów, do pieniędzy które trzeba przecież wydać na książki. Ostatecznym argumentem, argumentem który może pociągnąć największego nawet niufnika, jest fakt że chodzi tutaj o kobietę. Zatem, skoro słaba kobieta mogła, to ja nie mogę?
Na ścieżkę kariery wkroczyła Hela, bo takie imię otrzymała na chrzcie, już w bardzo młodym wieku, od dzieciństwa czuła swoje powołanie do wielkości. Na naukę nie miała ani czasu, ani też nie było ku temu żadnych możliwości, jej edukacja ograniczyła się do 3 lat podstawówki. Jako nastolatka wybrała bardzo popularny w jej czasach zawód służącej: pranie, gotowanie, sprzątanie, prace w ogrodzie i w chlewie, pielęgnacja chorych, posługa osobom bardziej dystyngowanym, itd. Po krótkim wahaniu, postawiła na radykalną ścieżkę rozwoju zawodowego i zrezygnowała z jakiegokolwiek wynagrodzenia za świadczone posługi, poza wiktem i opierunkiem według dowolnego widzimisię Pracodawcy. Ta odważna decyzja pozwoliła na całkowite oddanie się pracy, od tej pory nie musiała tracić czasu na wydawanie pieniędzy, a zwłaszcza nie musiała rozpraszać swojego umysłu na sprawy z nimi związane. Najważniejszą dla niej stała się jej kariera! Nie można się zatem dziwić, że całkowite zaangażowanie się szybko przyniosło wspaniałe rezultaty i uznanie Kierownictwa, a jej samej pozwoliło cieszyć się z osiągniętej perfekcji w wykonywanym zawodzie. Stała się nasza Bohaterka służącą doskonałą, można rzec etymologiczną. Można ją w jej użyteczności porównać do stojącej w kącie podręcznej miotły z witek brzozowych, kto chce może jej w każdej chwili użyć do dowolnego celu. Można nią pozamiatać podwórko, obmieść buty ze śniegu, rozprowadzić kałużę błota aby szybciej wyschła, przepędzić psa, itd. Można też wyłamać parę witek, aby nimi coś przetkać, albo z ich pomocą rozpalić w piecu. Każdy może używać miotły jako miotły, według własnego uznania, nie wiadomo tylko dlaczego Bóg używa jej jako hyzopu. Jak widać, kariera to z jednej strony ambitna, z drugiej niełatwa, a z trzeciej wskazująca na przenikliwość i ogromny spryt naszej Bohaterki – jako bardzo młoda dziewczyna zrozumiała, że rzeczywistą miarą sukcesu życiowego jest bycie użytecznym, dla dobra kariery należy zatem pójść na całość. Jak szaleć to szaleć! Jednak dla perfekcyjnej służącej kluczowe jest również to, aby być zawsze cichą i nigdy nie szemrzącą! Jak w takich warunkach zrobić karierę światową? Jak zdobyć rozgłos nie wydając z siebie głosu? Okazuje się, że można, nasza Bohaterka ograniczyła się do robienia notatek w wolnym czasie, gdy nikt tego nie widział. W takich warunkach powstało jednak znamienite dzieło, świadectwo kariery prawdziwie błyskotliwej, dzieło którego znaczenie dla wszystkich pragnących iść w ślady Autorki trudno przecenić. Notatki wydane wiele lat po jej śmierci, szybko osiągnęły popularność światową. Ilością wydań i tłumaczeń na języki obce nie dorównuje im żaden autor piszący w języku polskim, nawet Sienkiewicz, który w swoim czasie osiągnął status międzynarodowego celebryty. Wielcy nasi mędrcy, nadęci do granic wytrzymałości powłok ciała, nie mogą nawet pomarzyć o podobnej popularności. Nijak też do popularności jej Dzieła ma się klikalność najbardziej nawet brawurowego internetowego tekstu, wszak nikt nie płaci za możliwość poklikania sobie, przynajmniej tak się wszystkim wydaje, a za książkę jednak trzeba zapłacić. Jeżeli tylko nie uważasz, że cały świat jest głupszy od ciebie, to musisz, czy chcesz czy nie chcesz, uznać karierę Bohaterki za niezwykłą. Jeżeli jesteś demokratą i nawet do poszukiwania prawdy używasz narzędzi demokratycznych, to musisz również uznać wynik nie dającego się sfałszować głosowania portfelami. Jak w takiej sytuacji, mając na dodatek możliwość zapoznania się z Dziełem w oryginalnej wersji, nie sięgnąć po książkę, praktyczny podręcznik robienia nieziemskiej kariery: [Faustyna Kowalska: Dzienniczek. Kraków 1983 i wydania następne].
Ceterum censeo Carthaginem delendam esse
